Studzieniczna to przede wszystkim miejsce kultu maryjnego z zabytkową kaplicą na wyspie słynącą z cudownego obrazu, studzienką z wodą, której przypisuje się właściwości lecznicze, z drewnianym kościołem o zdobieniach wykonanych z poroży dzikich zwierząt. Niektórych przyciąga tu też pomnik Jana Pawła II, innych uroczyste odpusty.

Jednoznacznie kojarzony z Polską, zwiastun wiosny... bocian biały. Dawniej zwany boćkiem, busłem, wojtkiem, klekotką. Obecny w kulturze wsi od zawsze, bohater licznych przesądów, legend i powiedzeń ludowych.

Znane powiedzenie "Pośpiech jest wskazany w dwóch przypadkach: biegunki i łapania pcheł" może wkrótce za sprawą miejskich władz całkowicie zmienić swój wydźwięk, i co najważniejsze, odwrócić obecną sytuację Gimnazjum nr 1 w Augustowie.

"Pomnieć", staropolska forma czasownika "pamiętać" – od niej etymolodzy wywodzą słowo "pomnik". Przybierające formę kolumn, posągów, obelisków czy pamiątkowych kamieni pomniki stawiane w celu upamiętnienia wydarzenia bądź osoby często na stałe wpisują się w krajobraz miejsca, w którym się pojawiają, i niejednokrotnie nadają im charakter. Prezentujemy historię wybranych, które przedstawiają związane z naszym miastem osobistości.

Bez wątpienia najściślejsze powiązanie z Augustowem ma kolumna Zygmunta II Augusta stojąca w zlokalizowanym w centrum parku. W końcu przedstawia założyciela miasta, który w 1557 roku grodowi nad Nettą nadał prawa miejskie. Jemu też Augustów zawdzięcza swoją nazwę oraz herb przedstawiający splecione ze sobą inicjały "S" i "A" (Sigismundus Augustus) z umiejscowioną nad nimi mitrą wielkoksiążęcą zwieńczoną złotym krzyżem. Kolumnę ufundowano w 2007 roku z okazji 450. rocznicy nadania praw miejskich. Warto dodać, że to druga po warszawskiej królewska kolumna w Polsce. Nie ujmując nic koronowanej głowie, to pod nią skupia się życie mieszkańców i turystów, zwłaszcza w sezonie, kiedy na Rynku Zygmunta Augusta pojawiają się ogródki kawiarniane i targi staroci oraz odbywają się różnego typu imprezy.

Dwa lata później, w 2009 roku, odsłonięto w Augustowie popiersie Marszałka Józefa Piłsudskiego. Pomnik ów ma jednak swoją dłuższą historię. Wykonany z brązu w 1928 roku przez Edwarda Wittiga, jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy polskich pierwszej połowy XX wieku, długo musiał czekać, by stanąć na cokole. Okres II wojny światowej i trudne czasy powojenne przetrwał zamurowany w schowku w jednej z warszawskich kamienic. Następnie trafił do Desy na Starym Mieście, a stamtąd, w latach 70., w ręce Bogusława Zawistowskiego, pilota pochodzącego z Augustowa. Ten przechował rzeźbę wspólnie z bratem Andrzejem z myślą o odtworzeniu pomnika w rodzinnym mieście (przed wojną można było oglądać Piłsudskiego w ogrodzie na głównym placu). Ostatecznie popiersie stanęło przed budynkiem Gimnazjum nr 1 noszącym imię Marszałka, a uroczystość jego odsłonięcia odbyła się w Dniu Niepodległości – jak głosi napis na pomniku: "w 90. rocznicę przyłączenia do Macierzy Augustowa i Ziemi Augustowskiej".

Kojarzony z Augustowem, a ściślej z powiązaną z nim administracyjnie Studzieniczną, jest również pomnik Jana Pawła II, kanonizowanego w 2014 roku papieża Polaka. Miejsce jego usytuowania nie jest przypadkowe. Postawiony na styku jeziora i wyspy, na której znajduje się kaplica ze słynnym Obrazem Matki Bożej, upamiętnia wizytę Ojca Świętego, jaką złożył tam 9 czerwca 1999 roku podczas rejsu statkiem "Serwy" po jeziorach augustowskich i Kanale Augustowskim. Na pomniku umieszczono słowa, które miał wówczas wypowiedzieć: "Byłem tu wiele razy, ale jako papież po raz pierwszy i chyba ostatni". Do tej pory przyciąga zwiedzających wyspę turystów i odwiedzających Sanktuarium Maryjne w Studzienicznej pielgrzymów. Niezmiennym powodzeniem cieszą się również rejsy pamiętnym Szlakiem Papieskim.

Zwyczaj kolędowania wywodzący się z pradawnych zwyczajów ludów słowiańskich związany był z symboliką płodności i zaklinaniem urodzaju, przy czym przedchrześcijańscy Słowianie kolędowali głównie w okresie wiosennym. Dopiero po przyjęciu na wschodzie Europy tradycji chrześcijańskich uległo to zmianie. Istotą zwyczaju kolędowania była wymiana darów pomiędzy lokalną społecznością. Kolędnicy w zamian za drobne datki i słodycze wyśpiewywali bądź recytowali życzenia dobrego urodzaju i powodzenia.