Tylko raz w swojej historii nasze niewielkie zagubione pośród lasów i jezior miasto stało się stolicą olimpijską. I choć dzisiaj na temat rangi owego wydarzenia można by dyskutować, faktem jest, że się odbyło, choć pozyskanie dokładnych informacji na jego temat nie jest rzeczą łatwą.

Wystarczyła, by redaktorowi opisywanego już przez nas "Tygodnika Literackiego" z 1863 roku przybliżyć wierzenia i przesądy dawnej (a podówczas współczesnej) Augustowszczyzny. Dzięki temu i my dzisiaj możemy przeczytać, czego obawiali się niegdyś augustowianie, i w co wierzyli.

Historię kapliczki Pana Jezusa Klęczącego podawało już wiele źródeł, zazwyczaj jednak w skrócie i skupiając się na encyklopedycznych informacjach. W "Tygodniku Ilustrowanym" sprzed 152 lat (dokładnie z marca 1863 r.), który wpadł w nasze ręce, odnajdziemy artykuł "Z Suwałk do Augustowa", a w nim literacki opis czasów zarazy i legendarnego dzisiaj Cimocha, który grzebał ofiary epidemii w poświęconej ziemi i zamieszkiwał w kapliczce doglądając ognia na ołtarzu.

Dnia 10 lutego 2015 roku minęła 75. rocznica pierwszej masowej wywózki obywateli polskich do Związku Sowieckiego, której ofiarami stały się rodziny leśników i osadników wojskowych z Kresów II Rzeczypospolitej. Z tej okazji Muzeum Pamięci Sybiru oddział Muzeum Wojska w Białymstoku oraz Zamiejscowy Wydział Leśny Politechniki Białostockiej w Hajnówce organizuje seminarium naukowe zatytułowane "Od puszczy do tajgi. Losy polskich leśników z Kresów w czasie II wojny światowej".

Dziś, kiedy usunięcie wyrw i dziur na jednej ulicy staje się problemem, a słowo "turystyka" w odniesieniu do naszego, podobno nadal atrakcyjnego miasta oznacza brak jakiejkolwiek obiektywnej i długofalowej koncepcji, warto cofnąć się do początków. Augustów stawał się bowiem miejscowością atrakcyjną dla przyjezdnych wtedy, gdy miasto podnosiło się z wojennych zniszczeń, a o rekreacji nikt jeszcze nie myślał.