Historia (98)
Rocznica bitwy pod Monte Cassino, którą tradycyjnie obchodzimy 18 maja, to nie tylko święto Polaków, którzy polegli na historycznym wzgórzu, ale wszystkich biorących udział w kampanii włoskiej. Wśród nich znalazło się wielu augustowian i mieszkańców Augustowszczyzny. O niektórych możemy przeczytać na kartach książek. Pamięć o pozostałych przetrwała zachowana przez przyjaciół i członków ich rodzin.
Tylko raz w swojej historii nasze niewielkie zagubione pośród lasów i jezior miasto stało się stolicą olimpijską. I choć dzisiaj na temat rangi owego wydarzenia można by dyskutować, faktem jest, że się odbyło, choć pozyskanie dokładnych informacji na jego temat nie jest rzeczą łatwą.
Większości z nas stare butelki kojarzą się z popularną niegdyś oranżadą, która nie tak dawno powróciła do sklepów. Niewiele mówi się natomiast o augustowskich browarach w przekonaniu, że takowe nie istniały. Szklane dowody minionych czasów wypełnione niegdyś substancjami płynnymi, mniej lub bardziej poprawiającymi humor, posiadają dzisiaj prawdopodobnie wyłącznie prywatni kolekcjonerzy.
Wystarczyła, by redaktorowi opisywanego już przez nas "Tygodnika Literackiego" z 1863 roku przybliżyć wierzenia i przesądy dawnej (a podówczas współczesnej) Augustowszczyzny. Dzięki temu i my dzisiaj możemy przeczytać, czego obawiali się niegdyś augustowianie, i w co wierzyli.
Do zbiorów Muzeum Ziemi Augustowskiej trafił Słownik Geograficzny Świata, w którym znalazły się hasła "Augustów" i "Kanał Augustowski". Nie byłoby może w tym nic wyjątkowego, gdyby nie fakt, że jest to publikacja amerykańska pochodząca z 1855 roku. Eksponat za pośrednictwem Eugeniusza Simsona Wojciechowi Baturze, kustoszowi muzeum, przekazał Bogusław Zawistowski.
Historię kapliczki Pana Jezusa Klęczącego podawało już wiele źródeł, zazwyczaj jednak w skrócie i skupiając się na encyklopedycznych informacjach. W "Tygodniku Ilustrowanym" sprzed 152 lat (dokładnie z marca 1863 r.), który wpadł w nasze ręce, odnajdziemy artykuł "Z Suwałk do Augustowa", a w nim literacki opis czasów zarazy i legendarnego dzisiaj Cimocha, który grzebał ofiary epidemii w poświęconej ziemi i zamieszkiwał w kapliczce doglądając ognia na ołtarzu.
Co prawda nasze miasto muzeum techniki, włókiennictwa czy odrestaurowanym czołgiem pochwalić się nie może, jednak zabytki techniki pojazdowej w Augustowie istnieją. Niektóre z nich wielokrotnie mijamy przechodząc ulicą bądź przejeżdżając obok samochodem, często nie zdając sobie z tego sprawy.
Losy polskich leśników z Kresów w czasie II wojny światowej
Napisane przez Dorota Sawicka, rzecznik prasowy PB
Dnia 10 lutego 2015 roku minęła 75. rocznica pierwszej masowej wywózki obywateli polskich do Związku Sowieckiego, której ofiarami stały się rodziny leśników i osadników wojskowych z Kresów II Rzeczypospolitej. Z tej okazji Muzeum Pamięci Sybiru oddział Muzeum Wojska w Białymstoku oraz Zamiejscowy Wydział Leśny Politechniki Białostockiej w Hajnówce organizuje seminarium naukowe zatytułowane "Od puszczy do tajgi. Losy polskich leśników z Kresów w czasie II wojny światowej".
W końcu lat sześćdziesiątych Minister Kultury i Sztuki wydał decyzję, mocą której Kanał Augustowski uznano za zabytek. W początkowym okresie swojego istnienia pełnił bardzo znaczącą rolę i słusznie uważano, że był równolegle zachwycającym osiągnięciem techniki inżynieryjnej.
Dziś, kiedy usunięcie wyrw i dziur na jednej ulicy staje się problemem, a słowo "turystyka" w odniesieniu do naszego, podobno nadal atrakcyjnego miasta oznacza brak jakiejkolwiek obiektywnej i długofalowej koncepcji, warto cofnąć się do początków. Augustów stawał się bowiem miejscowością atrakcyjną dla przyjezdnych wtedy, gdy miasto podnosiło się z wojennych zniszczeń, a o rekreacji nikt jeszcze nie myślał.
Święta są zwykle dobrą okazją do spotkań z żyjącymi a nieczęsto widywanymi na co dzień członkami rodzin. O tych z poprzednich pokoleń niejednokrotnie przypominają jedynie rodzinne pamiątki, dla ich właścicieli nieraz mające ogromną wartość, nie tylko sentymentalną. Z niektórymi wiążą się też osobne historie i skomplikowane koleje losów.
Niby ta sama, a jednak inna. Jeśli spojrzymy dziś na ulicę 3 Maja od ronda Marconiego w kierunku centrum zobaczymy na pierwszy rzut oka krajobraz miejski bardzo podobny do dawnego. Jednak wiele obiektów już zniknęło, a część wygląda inaczej. I chociaż turysta, który ostatni raz odwiedzał nasze miasto ileś tam lat temu rozpozna drogę, to jednak klimat panuje tu już zupełnie inny.
